بي ترديد يكي از رايج ترين ابزارهاي اندازه گيري رضايت شغلي، شاخص توصيف كننده شغل (JDI) است. اين مقياس كه توسط اسميت، كندال و هالين ساخته شده در بيش از 400 تحقیق به كار گرفته شده است. (JDI ) براي تعيين رضايت از پنج جنبه شغلي، نفس كار، همكاران، سرپرست، دستمزد و فرصت هاي ترفيع به كار مي رود. ماهيت مقیاس(JDI) بر پايه اين اعتقاد است كه رضايت شغلي در مقايسه با ادراك فرد از شغل هاي جايگزيني كه در دسترس وي قرار دارد، مورد قضاوت قرار مي گيرد (اسميت و همكاران، 1989).

در مقیاس (JDI) براي هر يك از حوزه هاي رضايت، فهرست كوتاهي از عبارت ها و صفت ها ارائه شده كه از مقياس هاي قبلي رضايت شغلي، پيشينه تحليل هاي عاملي، مصاحبه ها و تجربه هاي شخصي استخراج شده است. (هومن، 1381).نتايج بسياري از تحقیق ها نشان مي دهد كه تعداد دقيق سطوح تا حدي متفاوت است، اما آنچه فصل مشترك همه آن ها را تشكيل مي دهد، ظاهر شدن ثابت 5 سطح است (اسميت و همكاران، 1989).پرسشنامه حاوي 72 سوال بسته پاسخ مي باشد كه در مقابل هر يك سه گزينه، بله، نه، نمي دانم، وجود دارد كه از پاسخگو خواسته شده، عبارت را به دقت مطالعه كرده، سپس نوع موافقت خود را با هريك از عبارات با علامت ضربدر مشخص نمايد. پرسش نامه ي مذكور پنج سطح از رضايت شغلي را اندازه مي گيرد كه شامل، ماهيت كار (18 سوال)، سرپرست (18 سوال)، همكاران (18 سوال)، دستمزد (9 سوال) و ترفيع (9 سوال) است. در ضمن بخش اول پرسش نامه شامل مشخصات فردي جامعه آماري مانند، وضعيت تأهل، آخرين مدرك تحصيلي، سابقه، سنوات شغلي و سن مي باشد.